دعا و زارى کردن از روى اخلاص.

ابتهال: دعا کردن از روى اخلاص و زارى.

ابتهال آغاز کن : یعنی دعا وزاری کن تا خدا تو را از این فریب در امان نگه دارد

ساز کردن: ترتیب دادن.

علام الغیوب : یعنی دانندهْ اسرار ونهفته ها

سگی کردیم: یعنی کار ناپاک یا ناپسند از ما سر زد

آب خوش: یعنی وجود پاک مارابه صورتی درنیاور که مستحق آتش باشد

چوب گز: چوب درختان ریگزار که برای سوزاندن است .

 سندل :چوب خوش‌بوُست که برای تزئینات به‌کار می‏رود.

 ( 1204) وقتى این طور دیدى زارى کن تسبیح بگو و روزه بگیر و بدرگاه خدا بنال.( 1205) عرض کن بار الها اى کسى که تو علام الغیوب هستى ما را در زیر سنگ مکرهاى بد خورد نکن.() یا کریم العفو اى کسى که معایب بندگان را با رحمت خود پرده پوشى مى‏کنى براى گناهان ما از ما انتقام نکش.( 1206) اگر ما کار سگ را پیش گرفته متعرض اشخاص شده گناهى مرتکب گشته‏ایم اى کسى که آفریننده شیر هستى شیر را براى انتقام بر ما مسلط نفرما.() آن چه در عالم وجود است و اشیاء چنان که هستند و جانها را بهر حالت که هستند بما بنما.( 1207) آب گوارا را بصورت آتش در نیار و آتش را بصورت آب جلوه‏گر مفرما. ( 1208) تو بهر چیز توانایى چون از شراب قهر کسى را مست مى‏کنى نیستها بصورت هست جلوه مى‏کنند. ( 1209) مگر مستى چیست؟ وقتى چشم را از دیدن حقایق مانع شوى سنگ بنظر پشم و گوهر بنظر یشم خواهد آمد.

مولانا اشاره‏ای به قصه موسی و عبور او و یارانش از رود نیل و غرق شدن سپاه فرعون دارد. ثقیل، یعنی سپاه انبوه. وی سپس اشاره‏ای به قصه نمرود پادشاه بابل دارد، که مطابق روایات، ابراهیم را به آتش افکند و به خدا اعلان جنگ داد. پروردگار پشه‌ها را به جنگ او فرستاد. نمرود از عهده پشه‏ها بر نیامد و به محفظه‏ای مسی پناه برد که فقط سوراخی برای تنفس داشت. از همان سوراخ نیز پشه‌ای به درون محفظه رفت و از بینی نمرود وارد مغز او شد و مغز سرش را به تدریج خورد تا او را کشت. مولانا می‌گوید: گمراهان عاقبت بدی دارند و دچار قهر الهی می‏گردند.

قهر الهی اگر بخواهد گمراهان را به نابودی بکشاند، ممکن است به‌صورت خوش‌آیند پیش آید، به همین دلیل مولانا مستی از شراب قهر را مطرح می‏کند. دراین صورت آن‌چه وجود حقیقی ندارد، صورت هستی پیدا می‏کند و چشم انسان از دیدن حقایق باز می‏ماند. سنگِ ناچیز را گوهر و پشم را یشم می‏بیند. چنان حواس او از کار می‏افتد که چوب گز را سندل می‏بیند.